Onze glazen
bij elkaar gegoten
vullen één.
Nu vullen ze
slechts de helft
in twee.
Jij.
Ik.
Ogen op elkaar gericht.
Blauw in blauw.
Ik glimlach.
Jij zwijgt.
Snap je het
niet?
Ik.
Jij.
Jij, ongelukkig
als iemand anders.
Ik, blij
met mezelf.
Het staal van jouw ogen
zinkt
in de vijvers van mijn blik.
Jij.
Ik.
Wissels in jouw blauwe blik.
Maar hoe het ook
draait, wendt of keert
het glas blijft
voor mij, halfvol,
voor jou, halfleeg.
Dat maakt ik
tot mij,
en jou
tot jij.
Amber Cools